Për ata që nuk janë informuar, Diablo 2 është një action-adventure me elementë RPG, e vendosur në një univers të errët me engjëj, demonë dhe të gjitha llojet e qenieve të liga. Pas publikimit të tij në 2000, ajo ishte ekuivalenti i një videoloje të një albumi të vetëdijshëm black metal, me një seriozitet performues që nuk është menduar të merret seriozisht.
Diablo 2: Resurrected është një remake e klasikut dungeon-crawling. Nuk ka përditësime të mëdha për komandat, këndet e kamerës ose punimin e hartës. Është, në thelb, Diablo 2, i kompletuar me të gjitha gjerat e mira dhe të këqija që lojtarët mund të mbajnë mend.
Lojtarët zgjedhin nga një grup prej shtatë klasash, me të cilat ata thyejnë, gjuajnë dhe shpërthejnë me magji në mjedise të rastësishme, duke filluar nga kampet rurale deri te varret rrëqethëse. Personazhi juaj luftarak Assassin do të ishte pikërisht në shtëpi në një lojë Yakuza, duke lidhur goditje me zinxhirë që ndërtohen në një goditje përfundimtare shkatërruese. Në të kundërt, Nekromanceri juaj qëndron prapa për të lejuar ushtrinë e tij të kafshëve të ndyra, fantazmave dhe skeleteve thjesht të përpijë tokën, duke mos lënë gjë tjetër veç shkatërrimit pas saj.
Komandat janë jashtëzakonisht responsive dhe secila klasë ka ndjesinë e saj mekanike. Duke luajtur në PS5, ndjehet çdo goditje dhe rrufe magjike në DualSense. Sidoqoftë, në përputhje me temën e lojërave të old school, Diablo 2: Resurrected bën pak për të udhëhequr lojtarët. Tutorialet thuajse nuk ekzistojnë. Nuk është e vështirë të kuptosh, por pak më shumë udhëzime do të ishin të mirëpritura veçanërisht për lojtarët e rinj që nuk e kanë luajtur kurrë origjinalin.
Diablo është një ekskluzivitet i famshëm i varur, pavarësisht se përbëhet pothuajse tërësisht nga lufta nga i njëjti kënd fiks. Por monotonia thyhet nga shumëllojshmëria e armiqve, mjediset në zhvillim, rastësia e birucave dhe plaçkitjet. Do të jeni vazhdimisht të emocionuar kur gjeni një shkop të fuqishëm ose një shpatë unike. Megjithatë, ngritja e nivelit të karakterit tuaj është shtysa kryesore. Pa dyshim që shumë fansa të MMORPG mund të flasin për këtë emocion. Mund të kalojnë orë të tëra grind edhe papritur degjoni dikë në shtëpi që zgjohet gati për punë.
Ploti mbetet i njëjtë siç ka qenë ndonjëherë, me skena të shkurtra të cutscenes nga shot-for-shot përmes kinematografisë së mrekullueshme dhe të përditësuar. Të shkruara, të interpretuara dhe të drejtuara mirë, ato mbeten skena të mbushura me ekzagjerime që të gjithë mund t’i duam dhe t’i vlerësojmë.
Meqenëse kjo është një lojë e hershme e viteve 2000, NPC-të të mbysin me fjalë, në vend që të angazhohen në diskutime interesante ose të animuara. Ata janë shumë të sjellshëm, por gjithsesi bëhen të bezdisshëm. Në rast se jeni një lojtar i paduruar, ju do të bëni skip shumë dialogje.
Por ndoshta problemi më i keq i Diablo 2: Resurrected është “menaxhimi” i inventarit të tij, një tjetër hangover nga dizajni i vjetër i lojës. Nëse ju pëlqen administrimi dhe bilancet e Excel, do ta adhuroni këtë. Hapësira e inventarit është jashtëzakonisht e kufizuar dhe e panevojshme. Ju jepet një rezervë e madhe për të hedhur artikujt, por nuk ka asnjë mënyrë për të dërguar ndonjë artikull direkt në ruajtje, siç e lejojnë lojërat si remake e Demon Souls. Ndërsa masakroni armiq të panumërt, do t’ju duhet të ndaloni, të ktheheni në kamp dhe të hidhni ose të shisni sende për të krijuar hapësirë për më shumë loot që do t’ju duhej. Cikli është i lodhshëm dhe i bezdisshëm. Ajo thyen rrjedhën e luftimit dhe eksplorimit.
Është e vështirë të flasësh për Diablo 2: Resurrected pa u ndalur shumë në atë që e bëri Diablo 2 të shkëlqyeshëm në fillim. Është gjithashtu e vështirë të mos vonosh në atë që e bën origjinalin zhgënjyes sipas standardeve të sotme. Përditësimet janë një gëzim për t’u parë: kohët e ngarkimit janë të menjëhershme, kontrollet janë të dizajnuara mirë dhe mbetet një lojë shumë e lehtë për t’u marrë dhe luajtur. Grafika, animacionet, increased framerate option dhe dizajni i zërit janë një kënaqësi për shqisat. Por problemet e tij të reja, mësime të dobëta, dialogu i mërzitshëm dhe menaxhimi i inventarit mbeten. Testi në fakt nuk është nëse ju pëlqen Resurrected, por nëse ju pëlqen Diablo 2. Dhe duke qenë se kanë kaluar 20 vjet, ju ndoshta e dini përgjigjen për këtë.
Megjithatë, ka disa çështje të reja për t’u marrë në konsideratë: Resurrected lejon personazhet online dhe offline, por të dy rastet nuk mund të përdoren, kështu që nëse e keni ngritur Amazonin tuaj offline në nivele më të larta, ajo kurrë nuk do të jetë në gjendje të luajë online. Kjo pengesë është për të ardhur keq. Por përndryshe, co-op ishte shumë e lehtë për t’u ngritur dhe luajtur me miqtë. Përfitimet e Resurrected nga bashkëpunimi, veçanërisht kur personazhet plotësojnë njëri-tjetrin (Paladin dhe Sorceress janë një kombinim i shkëlqyeshëm!).
Kishte gjithashtu probleme me rrjetin në ditën e nisjes. Ndikimi më i madh ishte se humbëm të gjithë avancimin në një personazh offline (një problem për të cilin zhvilluesit janë të vetëdijshëm), duke e rifilluar atë në Nivelin 1. Ka probleme më të vogla me të luajturit online, veçanërisht lag-u dhe stutter i rastësishëm. Sidoqoftë, ishte kryesisht një përvojë e qetë qoftë në internet apo offline.
Diablo 2: Resurrected është një lojë kontrastesh: është një dungeon crawler i dizajnuar mirë me mistikun e një loje të hershme të viteve 2000. Ka shfaqje të pabesueshme, intensive nga aktorët e saj, por i gjithë ploti është qesharak pa kuptim. Është bërë nga një ekip i talentuar zhvilluesish, por që pason punë të pamerituar nga botuesi i tij problematik.
Diablo 2 origjinal ishte kulmi i dungeon crawlers në vitin 2000, por në formën e tij aktuale, është më shumë një fosil. Vicarious Visions ka bërë një punë të jashtëzakonshme për ta sjellë sërish. Na pëlqeu koha me të, pavarësisht nga të metat që janë ende të dukshme përmes saj. Për mirë a për keq, historia mbetet.