Squid Game është një serial i shkëlqyer, i ekzekutuar në mënyrë mbresëlënëse nga fillimi në fund. Asetet e saj përfshijnë kastin e tij, të mbushur me aktorë të famshëm dhe të sapoardhurit që ofrojnë shfaqje emocionuese dhe komplekse. Por, meritat e suksesit të Squid Game nuk vlejnë për ekipin e aktorëve në gjuhën angleze, të cilët vijnë për të plotësuar rolet e ndryshme VIP në Episodin 7. Pse dublimet në gjuhën angleze në Squid Game janë kaq të këqij? Ndoshta tashmë mund të keni disa supozime…
Fenomeni i aktrimit të keq në gjuhë të huaj nuk është specifik për Squid Game, as nuk është specifik për Korenë. Është logjike të supozohet se industria e argëtimit të çdo vendi do ta kishte më të vështirë t’i jepte aktorë të mirë një gjuhë që nuk është vendase në atë vend, veçanërisht kur mendon se si kjo zvogëlohet më tej nga kërkesat për vizë pune. Ndryshe nga Shtetet e Bashkuara ose disa vende të tjera, Koreja është një vend shumë homogjen, që do të thotë se shumica e njerëzve që jetojnë atje janë të përkatësisë etnike koreane. Prandaj, kur mendoni një grup aktorësh, që flasin anglisht për Squid Game (ose ndonjë dramë tjetër koreane), do të jetë pak sfidë.
Ndërsa anglishtja nuk është një nga gjuhët zyrtare të Koresë, ajo mësohet në shkollë, që do të thotë se shumica e koreanëve të brezave të rinj kanë një njohje me gjuhën. Për shkak të kësaj, regjisorët koreanë që prodhojnë një seri për një audiencë vendase, përveç një serie potenciale globale, mund t’i japin përparësi një shpërndarjeje të ngadaltë dhe të qartë për linjat në gjuhën angleze, duke u dhënë folësve koreanë me disa aftësi në gjuhën angleze një shans për të kuptuar dialogun pa përdorimin e titrave.
Ky mund të ketë qenë rasti me Squid Game, në të cilën VIP-at i japin linjat e tyre në një mënyrë të matur, të panatyrshme. Krijuesi Hwang Dong-hyuk, i cili drejtoi të nëntë episodet e serialit, ndoqi shkollën e filmit në USC në L.A., kështu që ai me sa duket jo vetëm që flet rrjedhshëm anglisht, por edhe i njohur me modelet natyrore të të folurit amerikan.
VIP-at janë një grup pasanikësh të neveritshëm, aq të paprekshëm me njerëzimin, saqë ata vënë bast për jetën njerëzore për argëtim. Kjo reflektohet në mënyrën e të folurit të tyre. Ndërkohë që garuesit vrapojnë fjalë për fjalë për jetën e tyre, duke numëruar sekondat që mund të jenë të fundit, VIP-at flasin ngadalë dhe pa nxitim.
Ata nuk kanë asnjë kujdes në botë, edhe pse po shohin njerëz që vdesin për paratë që ndonjë nga VIP-at mund t’u japë lehtësisht. T’i quash monstra do të thotë t’i lësh ata nga mungesa e njerëzimit, e cila është një zgjedhje që ata bëjnë çdo ditë, por që ndarja midis konkurrentëve dhe VIP -ave të shënohet jo vetëm nga një pengesë gjuhësore, por nga një stil i performancës është një vendim narrativ interesant, nëse do të ishte i tillë.