Ky vit duket të jetë pika kthesë për ndjenjat e përdoruesve të mediave sociale në lidhje me internetin. Një herë e parë si një teknologji çlirimtare që do të niste një epokë të krijimtarisë dhe lidhjeve të reja në të gjithë globin, shumë -nga përdoruesit e rastësishëm të Twitter-it tek krijuesit profesionistë të përmbajtjes e kanë aktivizuar teknologjinë.
Ju mund të merrni një sens të ndryshimit të humorit nga rezultatet mediatike.Ekziston shfaqja popullore, distopiane e Netflix “The Circle”, në të cilën garuesit në mënyrë cinike garojnë për para duke përdorur persona shpesh të rremë në internet. Një nga dokumentarët më të njohur të faqes transmetuese vitin e kaluar ishte “The Social Dilemma”, e cila tërhoqi vëmendjen e shikuesve me shpjegimet e saj të privatësisë së Facebook-ut. Dhe madje disa nga romanet më të zhurmshëm të këtij viti kanë të bëjnë me anët e errëta të internetit, si “Fake Accounts” të Lauren Oyler dhe “No One Is Talking About This” të Patricia Lockwood.
Ne të gjithë jemi duke e rianalizuar marrëdhënien tonë me internetin për një arsye të mirë, por ne kemi klasifikuar gabimisht se çfarë është kjo marrëdhënie në të vërtetë. Nuk është si një marrëdhënie e keqe, ku thjesht mund të largohesh dhe nuk është si ushqimi i prishur ku mund të vendosësh të mos e hash, është një teknologji gjithëpërfshirëse, motori ynë kryesor ekonomik, mjeti që jemi të detyruar të përdorim për të përmbushur të tjerët dhe ndërmjetësojnë tërë jetën tonë.
Një zgjidhje për krizën tonë të tanishme të përdorimit të internetit nuk mund të vijë në një nivel individual. Nëse duam ndonjë shpresë për ta bërë internetin më pak stresues, dhe më përmbushës, krijuesit e përmbajtjes, ekspertët e ekonomisë, madje edhe përdoruesit e rastësishëm të internetit duhet të kërkojnë një zgjidhje sistematike.
Një numër provash në rritje sugjerojnë që interneti është vërtet i tmerrshëm për ne. Një studim i vitit 2018 zbuloi se kufizimi i përdorimit të mediave sociale në 10 minuta në ditë uli ndjeshëm ankthin tek pjesëmarrësit e saj. Një studim i vitit 2019 zbuloi se adoleshentët që kaluan më shumë kohë në internet kishin më shumë të ngjarë të kishin probleme të shëndetit mendor. Studime të tjera zbulojnë se përdoruesit e mediave sociale përfundojnë duke u ndjerë më të vetmuar, më të izoluar dhe më pak të sigurt në vetvete.
Rrjeti është i mbushur me mënyra se si merreni një pushim nga mediat sociale dhe janë shkruar libra të vetë-ndihmës që na inkurajojnë të heqim dorë. Ekzistojnë disa TED Talks të njohura nga ish inxhinierë dhe drejtues të internetit duke u thënë njerëzve se interneti është i keq për ta dhe ata duhet të lënë pas mediat sociale. Na kujtohet vazhdimisht se interneti është i keq për ne dhe megjithatë përdorimi i mediave sociale është aq i lartë sa ka qenë ndonjëherë, mesatarisht 145 minuta për person në ditë në mbarë botën. Ne jemi mbërthyer në një cikël ku e dimë që diçka është e keqe, duam të ndalemi, dhe megjithatë, me sa duket, nuk mundemi.
Ne nuk mund ta lëmë internetin sepse e kemi konceptuar problemin gabimisht. Media sociale nuk është një varësi individuale që mund të adresohet në një nivel individual, është një problem shoqëror që ka nevojë për një rregullim shoqëror. Ne duhet të mendojmë për internetin më pak si një mjet që të gjithë disi nuk mund të ndalojmë së përdoruri, dhe më shumë si një fabrikë në të cilën kërkohet të jemi. E gjithë shoqëria jonë është riformuluar rreth internetit, ashtu si ishte përqendruar rreth fabrika gjatë Revolucionit Industrial. Nëse ka një ndërprerje të Amazon Web Services, shumica e shoqërisë sonë ndalon së funksionuari. Pa internet, ne nuk mund të gjenim punë, ose, në këtë pikë, as miq.
Por tani, duket se më shumë njerëz po shohin përmes hype-it. Pra, pyetja tani është çfarë të bësh me këtë zbulim të ri, kolektiv. Nëse interneti është disi si një fabrikë, mbase duhet ta trajtojmë si një. Në vitin 2014, artistja Laurel Ptak krijoi një manifest të quajtur Wages për Facebook në të cilin argumentoi se Facebook duhet të paguante përdoruesit për përmbajtjen e tyre.
Megjithëse vepra e Ptak është një pjesë e artit, jo një strategji për ndryshimin e internetit, ajo mund të jetë një pikënisje. Ndoshta ne si përdorues të internetit mund të organizohemi për të ndaluar dhurimin e zemrave dhe mendjeve tona falas në mënyrë që disa të zgjedhur të përfitojnë prej tyre. Ashtu si organizatorët e punës kanë bërë përpjekje për t’i bërë industritë e tjera më pak shfrytëzuese, mbase na duhet një lëvizje për të bërë të njëjtën gjë me internetin.